Είχα διαβάσει το βιβλίο πριν από ένα χρόνο περίπου. Κι όταν είδα το trailer της ταινίας, ένιωσα για πρώτη φορά πως το αποτέλεσμα θα έβγαινε σωστό.
Η Gayle Forman μέσα σε 200 σελίδες με γέμισε με τη δύναμη που κρατούν οι δεσμοί της οικογένειας και με τον πόνο που προκαλεί η απώλειας τους. Είπε μια απλή, πολύ όμορφη και συγκινητική ιστορία: «Ένα πρωινό του Φεβρουαρίου η Μία, πηγαίνει με τους γονείς της εκδρομή όταν σε μια στιγμή όλα αλλάζουν. Το αυτοκίνητο τρακάρει και όλες οι επιλογές χάνονται, εκτός από μία. Αν θα μείνει ζωντανή ή αν έφτασε η στιγμή να φύγει.»
Η ταινία ήταν πολύ γλυκιά και ίσως πιο συγκινητική. Όλος ο λυρισμός της γραφής είχε περάσει στους διαλόγους και στις σκηνές των δύο πρωταγωνιστών, της Mia και του Adam. Ένιωθα πως έβλεπα επιτέλους κάτι αναζωογονητικά διαφορετικό, καθώς δεν θύμιζε τίποτα από τις εφηβικές ταινίες του είδους. Οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες ήταν οι γονείς της Mia, ιδιαίτερα η μαμά της, που την υποδυόταν η Mireille Enos. Ήταν πρωτότυποι, αυθεντικοί, υπέροχοι! Το καλύτερο κομμάτι ολόκληρης της ταινίας. Aν και ο σκηνοθέτης επικεντρώθηκε περισσότερο στον Adam, παρά στην οικογένεια της (σε αντίθεση με το βιβλίο), το έργο δεν έχασε στιγμή από την πρωτοτυπία του.
Εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από τον πρωταγωνιστή Jamie Blackley, τον οποίο δεν είχα ξανακούσει. Πίστευα πως οποιοδήποτε αγόρι έπαιζε δίπλα στην Chloe Moretz θα επισκιαζόταν. Ο Blackley όμως δεν είναι οποιοδήποτε αγόρι. Ήταν άκρως γοητευτικός και καθόλου κοινότυπος, κι ας το όριζε μερικές φορές ο ρόλος. Έπαιξε εξαιρετικά και όλα τα τραγούδια που εκτέλεσε στην ταινία, είχαν ηχογραφηθεί πράγματι από εκείνον. Η μπάντα του στο έργο ονομαζόταν Willamette Stone, και μπορείς να ακούσεις όλα τα τραγούδια τους από το soundtrack εδώ. Το αγαπημένο μου με διαφορά είναι το «Today», αλλά δεν μπορώ παρά να χαμογελώ κάθε φορά που ακούω και το «Heart Like Yours», το οποίο έπαιξε για την Mia στο τέλος της ταινίας. Ίσως λοιπόν o Blackley κάνει καριέρα και στη μουσική σκηνή, προς το παρόν πάντως τον έχουν ζητήσει στην επόμενη ταινία του Woody Allen. Φαίνεται πως θα αρχίσουμε να τον βλέπουμε συχνά από εδώ και πέρα.
Αναπόσπαστο κομμάτι της ταινίας ήταν η μουσική. Το συνειδητοποίησα όταν είδα πως ο σκηνοθέτης είναι ο ίδιος άνθρωπος που έχει δημιουργήσει τη σειρά Nashville. Έβγαλε απόλυτο νόημα. Ξεχώρισα δύο τραγούδια καθ’όλη τη διάρκεια της, το cover του «Halo» της Beyonce από την Ane Brun και την Linnea Olsson και το «Heal» από τον Tom Odell στους τίτλους τέλους. Δες την, ελπίζω να σ’αρέσει 🙂
«Sometimes you make decisions in life.
And sometimes decisions make you.»
Over the Place 
Υπέροχη κριτική!!!
Η Ταινία μ’άρεσε πάρα πολύ! Μπορώ να σου πως είναι από τις πρώτες φορές που θα διάλεγα την ταινία αντί του βιβλίου για ένα τσικ! Μου έδωσε πολλά περισσότερα συναισθήματα ενώ το πρωταγωνιστικό δίδυμο ήταν καταπληκτικό!
Συμφωνώ απόλυτα! Ρε συ κι εμένα μ’άρεσε πιο πολύ η ταινία, παρά το βιβλίο! Πως γίνεται αυτό?! Μακάρι να γυρίσουν και το δεύτερο μέρος^^
Μακάρι! Τα πήγε καλά από ότι είδα στo Box Office άρα έχουμε πολλές ελπίδες 😉
Στο τελος της ταινιας που ο Adam επαιζε ενα τραγουδι συγχρονως επαιζε και ενα τραγουδι με πιανο πως λεγεται??
Αχ δεν γνωρίζω καθόλου δυστυχώς από ποιό κομμάτι είναι η μουσική με το πιάνο, ξέρω σίγουρα πως ο Adam έπαιζε το «Heart Like Yours»…
Και εγω το ξερω αυτο το τραγουδι απλα μου αρεσε πολυ:3