12 Πράγματα που με εντυπωσίασαν στο SKAM

Είχα γράψει μια μικρή εισαγωγή για τη σειρά εδώ, και μιας και έμαθα πως σύντομα θα μας έρθει με αμερικάνικο adaptation σκέφτηκα να σας πείσω να δείτε το αυθεντικό πριν γίνει γνωστό.

1. Το σενάριο. Μπορείς αβίαστα να πεις πως είναι φοβερά καλογραμμένη σειρά, όχι για το είδος της, αλλά για τη τηλεόραση γενικότερα. Τις προάλλες συζητούσα με τη φίλη μου πως στη δεύτερη σεζόν, ο διάλογος ανάμεσα στη Noora και τη Sana ήταν απίστευτα διορατικός για τα δεδομένα που έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε:

«He tries to change my opinion.»
«But your opinions only change when you think he’s right.»
«Yes, but I’m trying to be strong and independent. I can’t… should I change all my opinions for a guy then?»
«You are strong and independent when you change your opinions, no matter what gender changes you. There’s nothing wrong with him challenging the way you think. If you are not afraid to say what you mean… then you don’t have to be worried about him controlling you.»

2. Η μουσική. Από τις σκηνές με τα party που είναι άψογα συγχρονισμένες με το ρυθμό μέχρι και τις πιο ήσυχες στιγμές που απλά τους κοιτάς να κοιμούνται. Τα επεισόδια είναι γεμάτα με angsty teen indie, 90’s hip hop(!) και Νορβηγική rap. Ενώ το NRK έχει φτιάξει και ειδική λίστα με τα μουσικά κομμάτια στο Spotify για να μπορείς να τα βρεις. Προσωπικά ανακάλυψα πολλά τραγούδια που δεν είχα ιδέα ότι υπήρχαν.

3. Η απλή ιδέα, η λαμπρή υλοποίηση της. Στη καρδιά της, η σειρά μιλά απλά για το τι σημαίνει να είσαι έφηβος, σε ένα σχολείο, σε μία παρέα. Μοιάζει τόσο κοινότυπο και απλό που μετατρέπεται σε κάτι ανώτερο όταν γράφεται τόσο σωστά.

4. Το πόσο καλά παίζουν οι ηθοποιοί για την ηλικία τους. Κανείς δεν είναι πάνω από 19 χρονών, ο Isak μάλιστα ήταν 15 στη πρώτη σεζόν!

5. H γλώσσα, η κουλτούρα. Μου αρέσει πολύ που ακούω μία γλώσσα διαφορετική από τα αγγλικά, σίγουρα με εκνευρίζει που δεν μπορώ να τη καταλάβω και να τη παρακολουθήσω χωρίς υπότιτλους, αλλά με συναρπάζει. Η σειρά για την ακρίβεια κέρδισε βραβείο επειδή έφερε τις σκανδιναβικές γλώσσες πιο κοντά, με την Ισλανδία, τη Δανία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία να καταλαβαίνουν χωρίς υπότιτλους.

6. Τα θέματα που προλαβαίνει να αντιμετωπίσει στον τόσο σύντομο χρόνο προβολής της: ομοφοβία, σεξουαλική παρενόχληση, slut shaming, coming out of the closet, βία, θρησκεία, ισλαμισμός, ψυχικές ασθένειες και συγκεκριμένα διπολική διαταραχή, ανορεξία… δεν έχω ιδέα πως τα κατάφεραν να είναι τόσο ευαισθητοποιημένοι και ταυτόχρονα απίστευτα σωστοί και πρακτικοί σε πολλά προβλήματα. Το νόημα είναι ότι δεν αντιμετωπίζουν αυτά τα θέματα ως plot twists, αλλά ως απόλυτα φυσιολογικό όργανο της ζωής των παιδιών.

7. Το πόσο έξυπνα με κάνει να γελάω. Έχει κάτι τρελές meta σκηνές που αυτοσαρκάζεται.

8. Όλη η πρώτη σεζόν συμβαίνει για τη δημιουργία της πιο cool και εναλλακτικής κοριτσοπαρέας που έχω δει ποτέ στην ποπ κουλτούρα.

9. Εκτίμησα ότι οι συζητήσεις τους δεν περιστρέφονταν γύρω από τα αγόρια, ενώ υπήρχε ένα πολύ έξυπνο one-on-one με τη Vilde και τη Noora, όσον αφορά το φεμινισμό.

10. These boys:

11. Η σκηνοθεσία. Την άφησα στο τέλος για να τονίσω το πόσο μιμείται την πραγματικότητα, υπάρχουν πολλές παύσεις, αρκετή σιωπή και σκηνές που οι αμήχανοι διάλογοι είναι λες και βγήκαν από τις αναμνήσεις σου.

12. H Noora και ο William.